pies zmartwychwstaje

Próba.

w oczywisty sposób nawiązuję do Sajkowskiego. Żeby nie było.

pytasz: jak duży jest księżyc, tak naprawdę?

pierwszy grudnia. śnieg spadł prawie na czas.
temperatura na zewnątrz nie różni się niczym
od tej, którą moje ciało ma od lat. mija dwudziesta
druga godzina dnia, dworzec pustoszeje.
za chwilę nie będzie tu nikogo, jeśli pominiemy
mnie i sprzątaczkę. paszła, won!- krzyczy kobieta
i trudno to pomylić z zaproszeniem na wódkę.

obok dworca jest most. mówi się, że przychodzą tu
ci, którzy nigdy nie odnaleźli straty. patrzę w gasnące
światła pociągów i zastanawiam się, jakby to było,
gdybyś uciekał jednym z nich. kiedy odpalam papierosa
ciągle trzęsą mi się ręce.

od strony miasta nadciąga grupa pijanych studentów.
zachrypnięte gardła wykrzykują Katiuszę. jest coś
niedobrego w tym, jak patrzę mężczyznom w twarz.
zima- mówi jeden i spluwa mi pod nogi w odpowiedzi.

jeszcze wczoraj (a pamiętajmy, że świat widziany z góry
to tylko ciąg wydarzeń) to ja miałam uciekać. miałam być
oddalającym się światłem, punktem, który ciągle
przesuwa się po mapie. otwieram oczy i wyciągam
do góry dłoń.

z odpowiedniej perspektywy księżyc nie jest większy od twojego kciuka-naprawdę.